Η τενοντοπάθεια του επιγονατιδικού συνδέσμου (Jumper’s knee) είναι από τους πιο συχνούς τραυματισμούς σε αθλήματα που περιέχουν στο ασκησιολόγιό τους άλματα.Στο μεγαλύτερο ποσοστό της εμφανίζεται στους άλτες του στίβου, στους καλαθοσφαιριστές , πετοσφαιριστές και σε μικρότερο στους ποδοσφαιριστές.
Η ορολογία η οποία έχει λανθασμένα επικρατήσει, είναι η «τενοντίτιδα», κατάσταση η οποία παραπέμπει σε φλεγμονή. Στη προκειμένη περίπτωση όμως πρόκειται περισσότερο για τραυματική εκφυλιστική αλλοίωση του τένοντα και όχι σε φλεγμονώδη αντίδραση. Η παθοφυσιολογία της τενοντοπάθειας είναι μερική αποκόλληση ή ρήξη των κολλαγόνων ινών του τένοντα κυρίως στα σημεία πρόσφυσης στην επιγονατίδα και στο κνημιαίο κύρτωμα.
Τα αίτια είναι συνήθως υπέρχηση ή κακή χρήση. Λέγοντας υπέρχρηση εννοούμε την επαναλαμβανόμενη επιβάρυνση του σκέλους και κακή χρήση τις ίσως λανθασμένες προπονητικές τεχνικές που μπορεί να συμβαίνουν σε όλα σχεδόν τα αθλήματα.Η πάθηση εκδηλώνεται με προοδευτικό πόνο και τοπική ευαισθησία του επιγονατιδικού τένοντα από την απλή βάδιση μέχρι την έντονη γυμναστική, μπορεί δε να καταλήξει σε λειτουργικό περιορισμό του ασθενούς-αθλητή ή σε σοβαρές περιπτώσεις, σε ρήξη του επιγονατιδικού τένοντα.
Βιβλιογραφικά περιγράφονται 4 στάδια της πάθησης:
1ου βαθμού: άλγος μετά την άσκηση
2ου βαθμού: άλγος στο τέλος της άσκησης
3ου βαθμού: άλγος στην αρχή και στο τέλος της άσκησης
4ου βαθμού: άλγος καθ’όλη τη διάρκεια της άσκησης
Η διάγνωση τίθεται κυρίως με την κλινική εξέταση και μπορεί να συμπληρωθεί με απλές ακτινογραφίες για έλεγχο της ανατομίας και πιθανές παρεκκλίσεις του άξονα, καθώς και με υπερηχογράφημα στο οποίο δύναται να αναγνωρισθεί η παθολογική κατάσταση των ινών του τένοντα.
Η αντιμετώπιση της τενοντοπάθειας είναι κατά κύριο λόγο συντηρητική. Η διακοπή οποιασδήποτε μορφής αθλητικής δραστηριότητας είναι απαραίτητη. Ο συνδυασμός ΜΣΑΦ (μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων) και παγοθεραπείας επίσης ανήκει στην αρχική αντιμετώπιση. Η χρήση της φυσικοθεραπείας έχει θέση και ιδιαίτερα η χρήση του κρουστικού υπερήχου (shock wave) αποτελεί τη πιο σύγχρονη μορφή θεραπείας. Η εφαρμογή της στηρίζεται στην Ιατρική μέθοδο της εξωσωματικής λιθοτριψίας, δηλαδή την παραγωγή μηχανικών κυμάτων, μέσω επιταχυνόμενης-ελεγχόμενης κρούσης.
Στη συνέχεια της αντιμετώπισης και με τον ασθενή «ασυμπτωματικό» ξεκινά η περίοδος εκγύμνασης και επανένταξης στις αθλητικές δραστηριότητες. Οι ισομετρικές ασκήσεις με ή χωρίς λάστιχα είναι οι πρώτες κατά σειρά. Ακολουθούν μειωμετρικές ασκήσεις και ασκήσεις κλειστής κινητικής αλυσίδας και στη συνέχεια οι μειωμετρικές ασκήσεις του τετρακεφάλου μυός σε μηχάνημα (leg extension) ή με τη χρήση ελευθέρων βαρών. Η παρουσία του ιατρού αλλά κυρίως του φυσικοθεραπευτή καθ’όλη τη διάρκεια της αποκατάστασης θεωρείται κάτι παραπάνω από απαραίτητη, προσφέροντας μεγαλύτερα ποσοστά επανένταξης και αποφυγή υποτροπών.
