collateralΟι όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις των πρωταθλητών για ρεκόρ και καλύτερες επιδόσεις, οι όλο και αυξανόμενοι «αθλητές του Σαββατοκύριακου», καθώς και η ραγδαία αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, συντέλεσαν στον πολλαπλασιασμό των συνδεσμικών κακώσεων του γόνατος.

Στο μεγαλύτερό τους ποσοστό αφορούν τις ρήξεις των μηνίσκων και των χιαστών συνδέσμων. Χαρακτηριστικό είναι πως στις Η.Π.Α. 1 στους 3000 κατοίκους υφίστανται ρήξη στο σύνδεσμο με αποτέλεσμα να πραγματοποιούνται στη χώρα αυτή πάνω από 300.000 επεμβάσεις αποκατάστασης ετησίως (Cohen & Sekiya, 2007).Στην Ελλάδα, συμβαίνουν περί τις 3500 νέες ρήξεις ανά έτος, 875 – 1750 νέες συνδεσμοπλαστικές ανά έτος , 1 νέα ρήξη ανα 3000 άτομα το έτος ( 25 – 50% χειρουργική αντιμετώπιση).

Η παραπάνω στατιστική, λόγω της έλλειψης επίσημων καταγεγραμμένων στοιχείων, περιγράφεται ως αντιστοιχία στον Ελληνικό πληθυσμό από τα δεδομένα της Νορβηγίας (Granan et al., 2008), της Σουηδίας και της Γερμανίας (Lobenhoffer, 1999). Χαρακτηριστικά, στοιχεία της Μονάδας Αθλητικών Κακώσεων της Ορθοπεδικής Κλινικής του Γ.Ν.Ν. Θεσσαλονίκης “Άγιος Παύλος”, από την έναρξη λειτουργίας της, δείχνουν μια αυξητική τάση στις επεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν: 30 συνδεσμοπλαστικές το 1997, 42 συνδεσμοπλαστικές το 1998, 58 συνδεσμοπλαστικές και 1 αναθεώρηση το 1999, καθώς και 65 συνδεσμοπλαστικές και 2 αναθεωρήσεις το 2000 (Παπαστεργίου Σ. ΓΝ “Αγ. Παύλος” Θεσσαλονίκης, 2001).

Διάφορες μελέτες έχουν προσπαθήσει να αναγνωρίσουν προδιαθεσικούς παράγοντες στη ρήξη του προσθίου χιαστού (ΠΧΣ), καταλήγοντας στη σχέση της κάκωσης με το στενό μεσοκονδύλιο χώρο (Arendt & Dick, 1995, Bjordal et al.,1997). Πολλή προσοχή έχει επίσης δοθεί στα αίτια της ρήξης στις γυναίκες, οι οποίες φάνηκε ότι παθαίνουν ρήξη του ΠΧΣ 4-8 φορές περισσότερο από τους άνδρες στα ίδια ακριβώς σπόρ (Weiss et al., 1993 Souryal & Freeman ,1993). Πιθανά αίτια για τη διαφορά αυτή στη συχνότητα ρήξης ΠΧΣ μεταξύ ανδρών και γυναικών, είναι εξωγενείς παράγοντες όπως η μυϊκή δύναμη, αλλά και ενδογενείς όπως η χαλαρότητα της άρθρωσης και οι διαστάσεις της μεσοκονδυλίου εντομής (Souryal et al., 1988). Η ρήξη του προσθίου χιαστού συνδέσμου αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια σημείο αναφοράς και η συνδεσμοπλαστική στην αποκατάσταση αυτού, μια από τις πιο διαδεδομένες επεμβάσεις στην Ορθοπεδική χειρουργική.

Το γόνατο είναι η μεγαλύτερη και πιο πολύπλοκη άρθρωση (διάρθρωση) του ανθρωπίνου σώματος. Ο ΠΧΣ μαζί με τις αρθρικές επιφάνειες του μηριαίου και της κνήμης, τους μηνίσκους, τον οπίσθιο χιαστό, τους πλάγιους συνδέσμους και τον αρθρικό θύλακο, αποτελούν τους στατικούς σταθεροποιητικούς παράγοντες. Συγκεκριμένα, ο ΠΧΣ είναι ο κύριος στατικός σταθεροποιητής ενάντια στη πρόσθια μετατόπιση της κνήμης, σε ποσοστό έως και 86% (Butler et al., 1980, Gollehon et al., 1987). Παράλληλα, δρα ως δευτερεύων σταθεροποιητής στη στροφή της κνήμης αλλά και στην βλαισότητα και ραιβότητα της άρθρωσης στην πλήρη έκταση. Η σημασία του ΠΧΣ στη λειτουργικότητα, αλλά και βιωσιμότητα της άρθρωσης είναι τεράστια και το γεγονός αυτό έχει κάνει τους ορθοπεδικούς χειρουργούς και ειδικότερα αυτούς που ασχολούνται με τις συνδεσμικές κακώσεις του γόνατος, να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι «η ρήξη του προσθίου χιαστού συνδέσμου είναι η αρχή του τέλους του γόνατος».

Η Συνδεσμοπλαστική του προσθίου χιαστού αποτελεί τη διδακτορική διατριβή του Dr Κωνσταντίνου Μανώλογλου και αποτελείται από συγκριτική μελέτη 2 ειδών μοσχευμάτων και βασίστηκε σε πάνω από 200 επεμβάσεις. Εκπονήθηκε το 2010 στο Α.Π.Θ.